Niech żyje wolność!

Jeszcze kilka lat temu pomyślałabym, że jeśli taka postawa nie wynika z przyczyn ekonomicznych czy rodzinnych, to jest to dość dziwne, bo zwiedzanie świata, poznawanie nowych miejsc, zwyczajów, smakowanie potraw, „podglądanie” tubylców było mi potrzebne jak powietrze. Cały rok wymyślałam, gdzie by tu pojechać, co pokazać dzieciom, jakie swoje marzenie zrealizować? Nie mogłam się doczekać wyjazdu, tego pierwszego haustu powietrza, koloru nieba, gwaru ulicy lub ciszy natury. Potem przyszedł czas, gdy wyjeżdżałam spontanicznie. Jednego dnia w domu bez pomysłu, a drugiego już w drodze po przygodę. Obecnie jestem na etapie – najlepiej mi w domu. Jeszcze jakieś trzy lata temu czułam z tego powodu pewien niepokój, wstyd nawet chyba jakiś, bo na pytanie, gdzie jadę na wakacje, odpowiadałam mętnie, może tu, może tam, jeszcze dokładnie nie wiem, wszystko się wyklaruje… I zawsze, aby się potem nie tłumaczyć, gdzieś tam rzeczywiście jechałam.

W tym roku dojrzałam. Nie wzrusza mnie myśl, że ktoś posądzi mnie o skąpstwo, dziwactwo, lenistwo czy cokolwiek innego. Mam zamiar spędzić wakacje w swoim własnym domu, z książką na hamaku, popołudniowym rowerem, poranną kawą na leżaku pod czereśnią, upalnym południem w basenie, nocnym oglądaniem filmów. Nareszcie przestałam czuć presję, że muszę chcieć! Jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki przestałam być zestresowana i zagubiona w oczekiwaniach oraz możliwościach, a poczułam ulgę. Rozpoczęły się wakacje, ale ja nie stoję przed ścianą, czego nienawidzę, tylko sprawdzam, gdzie najlepiej ustawić leżaki na niedawno zakupionym przeze mnie złotym piasku, który tworzy „plażę” przy „basenie” w moim ogródku.

Dojrzałam do myśli, że jestem wolnym człowiekiem i niczego nie muszę, a już na pewno niczego, czego oczekuje ktoś, i dotyczy to nie tylko sytuacji wakacyjnej. Dojrzałam do tego, by dać sobie prawo do wolności, by nie czuć się ofiarą, by decydować, co jest dobre dla mnie, mówić otwarcie o własnych oczekiwaniach i potrzebach. Nie boję się, bo to nie inni, ale moje własne myślenie przysparzało mi więcej cierpienia. Wciąż uczę się asertywności – to nie sytuacja, ani ludzie byli przyczyną moich rozterek, stresów i wyrzutów sumienia, ale to, co ja sama tworzyłam w głowie. Dojrzałam. I dobrze mi z tym. Nie wciągam brzucha i nie przejmuję się, czy spódnica nie jest za krótka. Staram się nie myśleć negatywnie, by nie ściągnąć złych wydarzeń. Co ma być i tak będzie, ale teraz mam wakacje! Upragnione, wyczekane, wypracowane, a co najważniejsze – moje! Nie moich dzieci, nie rodziny, nie przyjaciół, ale moje! Moje wakacje, moje życie i nikt nie będzie mi wchodzić na głowę, chyba że sama na to pozwolę!

Mam swoje marzenia, plany i potrzeby i nikt nie będzie w nich mieszał, chyba że sama zechcę! Po odrzuceniu wszelkiego przymusu cudzych oczekiwań spokojnie spoglądam na obecną sytuację w nowy dla mnie sposób i nie mam najmniejszych wątpliwości, że wiem, co mam robić, bo wiem, czego chcę. Jestem wolna! Jakie to cudowne uczucie! Wolna!